Próbki

Jak trudno powstrzymać się przed czymś, czego się już spróbowało i się to nad życie kocha. Jak trudno dać sobie spokój z kimś, kto się niepotrzebnie martwi, bez powodu, bo to co nas łączyło było tak dawno. Jednak ślad jaki został, trwa niezatarty w sercu i nawet ciało pamięta co ma robić. Strasznie jest wtedy gdy człowiek chce coraz więcej, ale nie może nic otrzymać.

Dlaczego sami narażamy się na ból, przyjmując każdą próbkę rozkoszy przebywania z dawnymi, niedokończonymi miłościami. One były, ale nie przeminęły. Tlą się gdzieś w nas, jak niedopalone świece, panicznie miotające płomieniem, by knot nie zanurzył się do końca w wosku i nie zgasł na wieki.

Jeśli masz zostawiać kogoś, bez spełnienia, bez dawania mu tego czego obiecywały twoje słowa, co zdradzały twoje oczy, czego pragnęły twoje usta, lepiej nie spotykaj tej osoby wcale. Obojgu wam będzie łatwiej zapomnieć o sobie na wzajem, i o tym jak było wam razem dobrze w życiu.

Wasze drogi się już rozeszły i nie ma co wracać do tego co było. Ten płomień nadal będzie się tlił, wybuchał ze zdwojoną siłą kiedy ją przytulisz, i zapłonie żywym ogniem, gdy ona popatrzy ci w oczy z tym samym spojrzeniem.

Ale nie możesz dać jej wszystkiego, widzisz jak jej twarz zapada się w smutku, w bezdennej rozpaczy beznadziejności. Ona wie, rozumie, a mimo to trzyma cię i nie chce puścić. Nie jesteś dla niej tym kim byłeś wtedy, tylko to może przemówić jej do serca. Mówisz że ma się nie przejmować, ale mimo to znasz ją tak dobrze i masz pewność, że będzie dziś płakała.

Więc nie przychodź do niej nigdy więcej, a jak zadzwoni, powiedz że wszystko skończone, że nie możesz przyjechać. Ciebie to też zaboli, może bardziej niż ją, jednak jeśli chcesz być wolny musisz umieć powstrzymać płacz.